mleczna droga

Pamiętacie nasz ostatni wpis o bliskości i karmieniu piersią? jeśli tak, to muszę Wam powiedzieć, że od tamtego momentu minęło już pięć miesięcy a nasza mleczna droga dopiero teraz powoli się kończy.

Po urodzeniu Nadii moje karmienie w niczym nie przypominało tego, które teraz przeżywam wspólnie z Gają. Było okraszone łzami i kolkami. Towarzysząca bezradność i niemoc potęgowały tylko mój stres. Dochodziły nieprzespane noce. I tak oto nasza przygoda z karmieniem skończyła się kiedy Nadia miała zaledwie cztery miesiące. Obwiniałam się za to jak to mama, jednak zrozumiałam, że w niczym mi to nie pomoże i przestałam traktować to jako swoją porażkę.

Kiedy urodziła się Gaja wszystko przyszło bardzo naturalnie. Pojawił się  spokój a i doświadczenie było już dużo większe. Gaja okazała się być dzieckiem spokojnym uwielbiającym się przytulać. I tak jest zresztą nadal. Chwile, które mamy tylko dla siebie są dla niej czymś wyjątkowym. Zresztą co by nie mówić dla mnie też. To taka moc i niesamowita więź, którą ciężko opisać słowami. Dziś Gaja ma niespełna piętnaście miesięcy a nasze karmienie powoli dobiega końca. W planie miałam karmić rok. Potem pojawiły się nasze wspólne długie wyjazdy więc stwierdziłam, że nie będę jeszcze kończyć naszej przygody, że łatwiej czasem będzie mi ją uspokoić i ukoić kiedy będzie zmęczona. Ostatnio jednak zauważyłam, że Ona sama już coraz mniej potrzebuje tej bliskości. Je dużo więcej rzeczy, próbuje nowych smaków. Usypia czasem w wózku na spacerze lub ukołysana w południe do drzemki a kiedy przychodzi wieczór zazwyczaj zasypia zmęczona czasem pomijając karmienie. Z jednej strony jest mi przykro bo czuję jakbym traciła coś bezpowrotnie z drugiej jednak strony mam wrażenie, jakby moja mała córeczka była już gotowa na to by pójść w świat sama. Cieszę się, że staje się coraz bardziej samodzielna i że każdy krok przychodzi nam tak zupełnie naturalnie. Przez te piętnaście miesięcy bywało różnie. Czasem bywały i gorsze dni. Gaja jest dzieckiem, które od urodzenia nie miało smoczka a picie z butelki traktowała jako zabawę. Bywało też tak, że nikt oprócz mnie nie mógł jej uśpić bo tak bardzo mnie potrzebowała. Miałam chwile załamania i często zastanawiałam się czy to nie pora by zakończyć karmienie. Małymi krokami uczyłam ją pić z butelki bo inaczej nie byłabym w stanie wyjść z domu na dłużej niż dwie godziny. Wtedy też próbowałam podawać jej ściągnięte mleko tak by mogła zjeść kiedy mnie nie było. Różnie z tym bywało. Z pomocą przychodził wówczas laktator Lovi który okazał się być wybawieniem w trudnych i stresujących chwilach. To chyba jeden z lepszych jakie miałam do tej pory a pamiętam, że przy Nadii miałam z nimi problem. Laktator Lovi Expert to niezwykła wygoda i komfort. To nie tylko elegancki gadżet ale także nieoceniona pomoc w walce z laktacją i karmieniem. Innowacyjna budowa i dotykowy panel sprawiają, że każda nawet świeżo upieczona mama poradzi sobie z jego obsługą i szybko poczuje ulgę. Nowoczesne funkcje pozwalają na efektywne ściąganie pokarmu przez co nie musimy się martwić o to czy ilość mleka będzie wystarczająca dla naszego malucha.  Na stronie Lovi znajdziecie dużo więcej szczegółów dotyczących jego działania oraz sklepy gdzie możecie go kupić

Tymczasem mam dla Was niespodziankę. Razem z marką Lovi przygotowałam dla Was konkurs, w którym do wygrania są aż dwa takie laktatory. Co prawda nasza przygoda z karmieniem powoli dobiega końca. Jednak chciałabym zachęcić inne mamy aby się nie bały i spróbowały swoich sił, bo uwierzcie, że naprawdę warto! Chciałabym abyście napisały pod postem jak  same wyobrażacie sobie lub jak wyglądało Wasze wspólne karmienie piersią? Opiszcie swoje historie a dwie z nich najciekawsze a może też najbardziej wzruszające nagrodzimy dwoma zestawami laktatorów od Lovi. Może akurat, któraś z zaprzyjaźnionych Wam mam otrzyma od Was taki prezent lub może same spodziewacie się dziecka i będzie to idealny element do Waszej wyprawki? Konkurs trwa przez cały tydzień do 13.11 do końca dnia a wyniki ogłoszę dzień później na blogu pod wpisem konkursowym.  

                                                                                      Powodzenia! 

Chciałabym Wam wszystkim bardzo podziękować za tak liczny udział w konkursie. Jest to temat bardzo mi bliski dlatego ciężko było wybrać tylko dwie osoby. Wszystkie Wasze historie były wzruszające niektóre zabawne jednak wszystkie były bardzo prawdziwe. Czuć było w tych słowach ogromną miłość i czułość. Niemniej jednak musiałam wybrać dwie osoby, który wygrały zestaw laktatorów lovi.  Są to :  

Monika Mrózek

"Mleczna przygoda w 6 aktach"
Akt 1 - Planowanie
Moja przygoda z karmieniem piersią rozpoczęła się już na długo przed przyjściem na świat mojego Skarba. Już w ciąży, a nawet wcześniej, przeczytałam mnóstwo porad, książek, forów...rozmawiałam z koleżankami i oczywiście popierałam przedstawioną idee. W końcu mleko matki to najlepsze, co można dać swojemu dziecku.

Akt 2 - Początki
Początki jak wiadomo są trudne, ale ja miałam świetny start.
Miałam to szczęście, że mój Mały Książe jest urodzonym miłośnikiem jedzenia :) dlatego już kilka chwil po porodzie przystawiłam go do piersi, a On doskonale znał instrukcję obsługi - może czytał to wszystko razem ze mną :)
Po pierwszych dniach w szpitalu, kiedy mój Maluszek niemal nie odrywał się od piersi, wróciliśmy do domu i książkowo, z zegarkiem w ręku, jedliśmy co dwie godziny. Moim jedynym problemem były nieprzespane noce, a kocham spać :)

Akt 3 - Falstart
Ok 3 tyg. dopadł nas pierwszy kryzys. Jego imię, to Nawał pokarmu. Podobno dopada ponad 90% młodych matek. Jestem jedną z nich. Moje piersi były jak para dojrzałych pomarańczy. I może by mnie to nawet cieszyło, bo należę do grona mniej obdarzonych przez naturę :P gdyby nie fakt, że nie nadążałam wymieniać wkładek, a ból był momentami nie do zniesienia. Laktatora nie miałam, bo przecież ja, urodzona po to by być mamą, zakładałam karmienie JEDYNIE piersią do 6tego miesiąca życia. Po jednym dniu okładów, odciągań i wszystkich domowych "ulżaczy"...pojawił się plan zakupu. Jednak zanim wybrałam odpowiedni - problem minął, więc zakup wydał mi się niepotrzebny.

Akt 4 - Płacz i zgrzytanie zębami
Gdy nawał minął, a ja myślałam, że najgorsze już za mną, okazało się, że te wszystkie "poradniki", w których czytamy jakie karmienie piersią jest przyjemne i cudowne, to najlepiej włożyć głęboko do szafy i nie wyciągać. W żadnym nie przeczytałam, że może mnie spotkać, to co działo się później.
Mój Synek jest Zawodowym Miłośnikiem Jedzenia. Mógłby spokojnie startować w konkursie i miałby ogromne szanse na zwycięstwo :) Co innego ja. Sama sobie nie przyznałabym nawet nagrody pocieszenia. Mój Szkrab zaczął kąsać, ciągnąć i nie wiem co jeszcze, ale moje piersi nie były na to przygotowane. Przy każdym karmieniu płakaliśmy oboje - ja z bólu, Książe z nerwów. Znosiłam to przez kilka dni z nadzieją, że minie. Zmienialiśmy pozycje, jednak nie było to dla nas komfortowe. Smarowałam różnymi specyfikami, które dawały niewiele ulgi. Kapturki nie zdały egzaminu, bo mój Synek się nimi krztusił. Aż któregoś dnia, czara goryczy się przelała. Mój Synek w trakcie jedzenia zaczął wymiotować krwią! Okazało się, że moje brodawki są już tak popękane, a Synek tak głodny, że zamienił się w wampirka i pił moją krew. Był głodny, a ja nie wiedziałam co robić i byłam przerażona i wściekła - na siebie. Jak mogłam tego nie zauważyć?! Na szczęście druga pierś była mniej zdewastowana. Jednak wtedy podjęłam decyzję, że laktator MUSI pojawić się w moim domu.

Akt 5 - Laktator
Kupiłam niedrogi, manualny i przy moich potrzebach zdał egzamin. Nie powiem, że jego użytkowanie należy do najprzyjemniejszych, ale na pewno będę mieć po nim silne mięśnie nadgarstków, a to już jakiś plus :)
Kilka dni spokojnego karmienia z butelki, sprawiły, że moje piersi wróciły do "żywych".

Akt 6 - A jednak może być przyjemnie
Tak. Po tych wszystkich przejściach, z których każde było dla mnie niemal końcem świata, doszliśmy do momentu, który na szczęście trwa już od dłuższego czasu. Karmienie piersią nareszcie stało się dla nas obojga przyjemnością. Minął ból, płacz i lęk o mój największy Skarb. Każde karmienie, to dla nas szczególna chwila, gdy jesteśmy ważni tylko my. A jego uśmiech, kiedy już się naje jest dla mnie najpiękniejszą nagrodą. Rezygnuję z tego tylko czasem, kiedy muszę wyjść na dłużej, albo się wyspać :)
I mam nadzieję, że pozostanie tak jak najdłużej.

Ciąg dalszy nastąpi...

Joannna Szwedowska

Kiedy zaszłam w pierwszą ciążę miałam 3 priorytety - nosić w chuście, wielopieluchować i karmić piersią... Wszystko to wydawało mi się tak oczywiste, że nie brałam pod uwagę porażki. Uzbrojona w arsenał wkładek laktacyjnych (które samodzielnie szyłam wieczorami), w muszle laktacyjne (aby nie uronić ani kropelki cudownego daru), czekałam na wielkie bum! Po porodzie, jednak szybko okazało się, że "bum" będzie, ale nie do końca takie jakie bym sobie wyobraziła... Szpital? To z pewnością jego atmosfera nie pozwala mi się wyluzować, a po powrocie do domu będzie wielkie laktacyjne "bum"!!! Nie było... Był za to płacz - mój i głodnego dziecka, naprzemienny z warkotem wypożyczonego kombajna do ściągania mleka. I tak przez cały dzień... Dzień po dniu. W aptece kupiłam wszystkie możliwe herbatki na laktację, piłam bawarkę (bo babcia kazała), której nie cierpię, piłam napar z łuski kakowca, hektolitry wody, w przerwach jedząc chałwę (podobno poprawia kalorykę mleka)... Mimo to mleko nie zaczęło mi tryskać z piersi tak jak sobie to wyobrażałam. Cycowałyśmy niemal na okrągło, mała się nieco wyciszyła, sytuacja nie była już tak nerwowa. Któregoś dnia zauważyłam, że córce jakby ropieje oczko. Koleżanka poradziła, by przemyć własnym mlekiem. Wybuchnęłam gorzkim płaczem! Skąd mam niby to mleko wziąć? Ledwo wystarcza by zadowolić dziecko, w laktatorze niemal susza... To był policzek... Drugi dostałam w ośrodku zdrowia - "Pani córka zbyt mało przybiera na wadze! Czym Pani karmi?" Jak to czym? Mlekiem, każdą jedną kropelką, którą jestem w stanie wyprodukować... Zalecono mi dokarmianie. Zgodziłam się... Nie potrafiłam jednak podać małej butelki. Karmił ją mąż, a ja w tym czasie zamknięta w łazience płakałam w ręcznik. Nie poddawałam się jednak i wciąż piłam, jadłam różne specyfiki, odciągałam puste piersi... Ale w lustro nie potrafiłam spojrzeć. W sklepie kupując mleko modyfikowane miałam łzy w oczach, widząc słodkie sceny z karmiącymi matkami płakałam. Na jednej z wizyt szczepiennych w ośrodku zdrowia, Pani Doktor poprosiła mnie na rozmowę. Nie wiem co mnie zdradziło? Ale w gabinecie usłyszałam, że "to czego to dziecko potrzebuje, a czego za chwilę może mu zabraknąć to nie mleko z piersi, ale zdrowa mama!" Miałam depresję. Dostałam zalecenie codziennej kontroli wagi u dziecka, a prawdziwym powodem była rozmawia z Panią Doktor. Każdego dnia tłumaczyła mi jak dobrą jestem mamą, że nie ma znaczenia czym karmię swoje dziecko, ale to jakim jestem człowiekiem. Mimo, to wciąż walczyłam o laktację... I tak powoli, porcja po porcji zmniejszała się ilość podawanych butelek, na rzecz mojej piersi. Zaczęłam się więcej uśmiechać, czerpać radość z karmienia, nawet jak po nim musiałam podać sztuczny pokarm. Dotarłyśmy do chwili kiedy została nam jedna butelka na dobę, a mi udawało się odciągać potrzebne porcje by w tej butelce podać! Teraz jestem w drugiej ciąży i trochę boję się jak będzie z karmieniem... Wiem, że znów zrobię wszystko, ale wiem też że bycie mamą to nie tylko cycki i ich zawartość. To przede wszystkim miłość, wspólne chwile, którymi trzeba się cieszyć bo bardzo szybko uciekają.

Osoby, które wygrały proszę o kontakt w sprawie wysyłki nagród na mail nanuszkablog@gmail.com